Maar die eerste en tweede helft van oktober hebben toch ook wel wat met elkaar te maken. Het zijn variaties op eenzelfde thema. Oktober is en onberekenbare vriend. Denk je dat de winter al is ingevallen, dan schenkt de maand je plots enige zomerse dagen. Denk je dat het eer zomer wordt, dan valt de winter in. De meest zonderlinge van alle maanden, dat is oktober. Boosaardig niet, dat zijn enkel november, december en april. November misschien het meest onschadelijk van die drie maar wel echt de maand om overledenen te herdenken. Spoken op het kerkhof. November is een maand om tot inkeer te komen; op een avond dat de eerste stormen rond je huis waren. De vergankelijkheid van het leven, dat spreekt uit die maand. Niet die wurgende beklemming van december. De maand van het lang en geduldig gedragen lijden. De koude handen van de eenzaamheid die zich om je hals sluiten. Verveling, duisternis en vertwijfeling, geen wonder dat juist in die maand de meeste zelfmoorden plaatshebben.
Toen onze voorouders het kerstfeest bedachten om een sturende richting aan de zelfmoordenaars te geven, wisten zij wat zij deden. Dat kleine drama dat elk jaar wordt opgevoerd in de maanden maart, april en mei, is ons mensen zo eigen dat je het met de liefde vergelijken kan. Alles wat men de maand mei toeschrijft, gebeurt in werkelijkheid in maart al. Die eerst zomerse dag, dat ontluikende groen en die flirt met de zomer. Zoet, koel, slank en zacht. Met als grote tegenstelling die teleurstelling van april. Een onbetrouwbare vlegel, dat is april. Het einde van de puberteit. Het bewijs dat liefde vergankelijk is. Wat maart aan hoop geeft, neemt april je af, tactloos en onbeschoft.
Als je verbitterd door die 30 aprildagen heen gevochten bent, toont mei je dat alles eigenlijk niet half zo slecht was als je had gedacht. En dat het leven ondanks alles nog een hoop moois te vergeven heeft. Maart is zoals je eerste liefde, mei is als een partner met veel geld. Mei is een maand waarvan je nooit merkt dat hij voorbij is. En van juli merk je nooit dat hij begint. In juli ruik je de zomer die pas in augustus komt. De zomer van juli is onrijp en mist de bevalligheid die zomer maakt. Wijn die te vroeg wordt gedronken, fout van kleur en hard van smaak. Maar het borrelt en rijpt als kaas naar de zomer toe. Ieder jaar weer leef je juni en juli in zonder dat er iets echt verandert. Want zoiets moois als je in maart hebt beleefd, beleef je pas weer in augustus en september. Die maanden van overvloed die alles geven wat het leven te bieden heeft. Alles fonkelt en straalt, een gouden koets door de velden. De een is er op verliefd en de ander heeft het. De maanden van verlangen en van geven.
De lange zwoele zomernachten waarin de stieren en tweelingen worden verwekt. Het leven omarmt je met de natuur, draagt je mee door bergen en dalen. Tragedies in deze maanden zijn heroïsch. Een Concerto grosso van Händel zo fonkelt en orgelt die maand verder. September is te vergelijken met de vijfde akte van een opera, juist voor het drama zich ontplooit. De maand waarin de dagen korter worden. Stoppelvelden en aardappeloogsten herinneren aan vrijpartijen van de zomer. Begin nooit een relatie in september want die zij gedoemd kort te duren en giftig te eindigen. Januari en februari heb ik niet behandeld. Dat zijn brave maanden.
Januari heeft als beste eigenschap dat december definitief voorbij is en februari dat het de kortste van alle maanden is. De laatste dag van die maand werd gestolen door augustus, jaloers op de lengte van juli. Als het toegestaan is de maanden een kleur te geven dan is januari blauw en augustus kardinaalrood. En geven we een cijfer dan krijgt augustus een 8 en november een 4. April en december krijgen niets, geen cijfer en geen kleur. Zij zijn en dat is erg genoeg.
